بررسی تأثیر ساختار سرمایه و نحوه تأمین مالی بر کارایی تکنیکی شرکت های دارویی پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

مقدمه: حداکثر کردن ارزش شرکت مستلزم انتخاب ساختار سرمایه بهینه است. با توجه به شرایط رقابتی بازار، تعیین روش تأمین مالی مناسب برای افزایش کارایی و ادامه حیات شرکت ها امری ضروری است. روش پژوهش: این پژوهش شامل دو بخش اصلی است. در بخش اول، رابطه بین ساختار سرمایه و کارایی تکنیکی22 شرکت دارویی پذیرفته شده در بورس، برای دوره زمانی 1385-1389 بررسی شده است. به این منظور، از نسبت های مالکیت و بدهی برای سنجش ساختار سرمایه و تکنیک تحلیل پوششی داده ها (مدل ccr نهاده محور)، با استفاده از نرم افزار 0/2 win qsb، برای تعیین سطح کارایی تکنیکی استفاده شد. بررسی رابطه بین ساختار سرمایه و کارایی تکنیکی از طریق آزمون همبستگی پیرسون و با استفاده از نرم افزارspss  نسخه 14 در سطح اطمینان 95% انجام شد. در بخش دوم پژوهش، با استفاده از مدل bcc و رویکرد vrs کارایی مقیاس شرکت ها را محاسبه و با تعیین کارآیی مطلق، واحدهای کارامد ضعیف را شناسایی و برای هر یک از آن ها، گروه مرجع مشخص شد. یافته ها: براساس خروجی های dea، شرکت های ایران دارو، پارس دارو، سینادارو و تهران دارو، جزو کاراترین شرکت های فعال در صنعت خود بوده، اما کارایی همگی آن ها از نوع ضعیف است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که بین ساختار سرمایه شرکت های دارویی و کارایی تکنیکی آن ها رابطه معناداری وجود ندارد. هم چنین، هیچ یک از شرکت های بررسی شده از حجم تولید بهینه برخوردار نیستند و کارایی همه آن ها از نوع ضعیف است. واژه های کلیدی: ساختار سرمایه، کارایی تکنیکی، کارآیی مقیاس، تحلیل پوششی داده ها.